ﺍﯼ ﻋﺰﯾﺰﺩﻝ!ﺍﯼ ﻣﺤﺒﻮﺏ ﻣﻦ!ﺗﺎ ﮐﯽ ﺩﺭ ﻭﺟﻮﺩ ﺗﻮ ﺣﯿﺮﺍﻥ ﺑﻤﺎﻧﻢ؟ﺑﺎ ﮐﺪﺍﻣﯿﻦ ﺯﺑﺎﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﻧﻢ؟ﺑﺎ ﻭﺳﻌﺖ ﮐﺪﺍﻣﯿﻦ ﺩﻝ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻋﺸﻖ ﺑﻮﺭﺯﻡ؟ﺑﺎ ﺩﺳﺖ ﻫﺎﯼ ﮐﺪﺍﻣﯿﻦ ﻧﺠﻮﯼ ﺑﻪ ﺷﺎﺧﺴﺎﺭ ﻋﻨﺎﯾﺖ ﺗﻮ ﺑﯿﺎﻭﯾﺰﻡ؟
ﭼﻪ ﺳﺨﺖ ﺍﺳﺖ ﺑﺮ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺻﺪﺍﻫﺎﯼ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺩﺭ ﺩﻫﻠﯿﺰﻫﺎﯼ ﮔﻮﺷﻢ ﺑﭙﯿﭽﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺍﺯ ﺁﻭﺍﯼ ﺩﻝ ﺍﻧﮕﯿﺰ ﺗﻮ ﻣﺤﺮﻭﻡ ﺑﻤﺎﻧﻢ.ﺷﻨﯿﺪﻥ ﺟﺰ ﭘﺎﺳﺦ ﺗﻮ ﻭ ﺟﺰ ﮐﻼﻡ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﺗﻮ ﺑﺮ ﻣﻦ ﮔﺮﺍﻥ ﻭ ﺷﮑﻨﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ.
ﭼﻪ ﻃﺎﻗﺖ ﺳﻮﺯ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﻼﯾﻖ ﺩﺳﺖ ﺍﺯ ﯾﺎﺭﯾﺖ ﺑﺪﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﮔﺮﯾﺴﺘﻦ ﺭﺍ ﺑﺘﻮﺍﻧﻢ.
ﭼﻪ ﻣﺸﮑﻞ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺳﺰﺍﺳﺖ ،ﺑﺮ ﺗﻮ ﻣﯽ ﮔﺬﺭﺩ. ﺁﯾﺎ ﮐﺴﯽ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻧﺎﻟﻪ ﺷﻮﺩ؟ﺁﯾﺎ ﮐﺴﯽ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺍﺷﮏ ﻫﺎﯾﻢ ﺭﺍ ﺑﺎ ﮔﺮﯾﻪ ﻫﺎﯾﺶ ﭘﯿﻮﻧﺪ ﺑﺰﻧﻢ؟
ﺁﯾﺎ ﮐﺴﯽ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻏﺮﯾﺒﺎﻧﻪ ﺳﺮ ﺑﺮ ﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎﯾﺶ ﺑﮕﺬﺍﺭﻡ ﻭ ﻫﺎﯼ ﻫﺎﯼ ﺑﮕﺮﯾﻢ؟
ﺁﯾﺎ ﺷﻌﻠﻪ ﯼ ﻫﯿﭻ ﺷﻤﻌﯽ ﻫﻤﺰﺑﺎﻥ ﺍﺷﮏ ﻫﺎﯼ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ؟ﺁﯾﺎ ﻣﻮﯾﻪ ﻫﺎﯼ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺑﺮﻫﻮﺕ ﻏﺮﯾﺐ ،ﻃﻨﯿﻦ ﻫﻤﺮﺍﻫﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﯾﺎﻓﺖ؟ﮐﺠﺎﺳﺖ ﮐﺸﺘﺰﺍﺭ ﺣﺴﺮﺗﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺍﺷﮏ ﭼﺸﻢ ،ﺁﺑﯿﺎﺭﯾﺶ ﮐﻨﻢ؟ﮐﺠﺎﺳﺖ ﺩﻟﺸﮑﺴﺘﻪ ﺍﯼ ،ﮐﺠﺎﺳﺖ ﻧﺎﻟﻪ ﺧﺴﺘﻪ ﺍﯼ ،ﮐﺠﺎﺳﺖ ﭼﺸﻢ ﺷﻮﺭﻩ ﺑﺴﺘﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺿﺠﻪ ﻭ ﻣﻮﯾﻪ ﻫﺎﯾﻢ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺩﻟﯽ ﺍﺵ ﺑﺮﺧﯿﺰﻡ؟
ﺍﯼ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺍﺣﻤﺪ!ﺁﯾﺎ ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﺭﺍﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﻮﯼ ﺗﻮ ﻫﺴﺖ؟ﺁﯾﺎ ﺩﯾﺪﺍﺭ ﺗﻮ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ؟ﺁﯾﺎ ﺯﯾﺎﺭﺕ ﺗﻮ ﻣﯿﺴﺮ ﺍﺳﺖ؟ﺁﯾﺎ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﺗﻮ ﺷﺪﻧﯿﺴﺖ؟ﺁﯾﺎ ﺭﺍﻫﯽ ﺑﻪ ﺭﻭﯾﺖ ﺗﻮ ﻣﯽ ﺍﻧﺠﺎﻣﺪ؟
ﺁﯾﺎ ﺍﯾﻦ ﮔﺬﺭﺍﻥ ﺭﻭﺯﻫﺎﯼ ﻣﺎ ،ﯾﮏ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﯿﺮﺳﺪ؟ﺁﯾﺎ ﺍﯾﻦ ﻣﺴﯿﺮ ﻋﻤﺮ،ﺟﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﺗﻮ ﭘﯿﻮﻧﺪ ﻣﯽ ﺧﻮﺭﺩ؟
ﺁﯾﺎ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺩﺭﻫﺎﯼ ﺑﺴﺘﻪ ،ﺭﻭﺯﻧﯽ ﺑﻪ ﺳﻮﯼ ﺗﻮ ﻫﺴﺖ؟ﺁﯾﺎ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻟﺤﻈﻪ ،ﯾﮑﯽ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺗﻮ ﻣﺘﺒﺮﮎ ﻣﯿﺸﻮﺩ؟
ﺁﯾﺎ ﺗﻮ ﺁﻣﺪﻧﯽ ﻫﺴﺘﯽ؟ﺁﯾﺎ ﺭﻭﯼ ﺗﻮ ﺩﯾﺪﻧﯽ ﺍﺳﺖ؟ﺁﯾﺎ ﺟﻤﺎﻝ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻧﺸﺴﺘﻨﯽ ﺍﺳﺖ؟
ﭘﺲ ﮐﯽ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻪ ﺳﺎﺭ ﻭﺟﻮﺩ ﺗﻮ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﺭﺳﯿﺪ؟ﭘﺲ ﮐﯽ ﺍﺯ ﺯﻻﻝ ﺧﻮﺷﮕﻮﺍﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺗﻮ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﻧﻮﺷﯿﺪ؟ﭼﻪ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺷﺪ ﺍﯾﻦ ﻋﻄﺶ!ﭼﻪ ﻃﺎﻗﺖ ﺳﻮﺯ ﺷﺪ ﺍﯾﻦ ﺗﺸﻨﮕﯽ!
ﮐﯽ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﺻﺒﺢ ﻧﺎﺷﺘﺎﯼ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯾﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﺗﻮ ﺑﮕﺸﺎﯾﻢ؟ﮐﯽ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﺷﺎﻡ ،ﺗﺼﻮﯾﺮ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺎﺏ ﺧﻮﺍﺏ ﻫﺎﯾﻤﺎﻥ ﺑﺒﺮﺩ؟ﮐﯽ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﺷﺐ ﻭ ﺭﻭﺯﻣﺎﻥ ﺩﺭ ﻓﻀﺎﯼ ﻇﻬﻮﺭ ﺗﻮ ﺑﮕﺬﺭﺩ؟
ﮐﯽ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﺗﻮ ﭘﺮﭼﻢ ﭘﯿﺮﻭﺯﯾﺖ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺑﺎﻡ ﻫﺴﺘﯽ ﺑﻨﺸﺎﻧﯽ؟
ﮐﯽ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﺧﻮﯾﺶ ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ ﻭ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻋﯿﻨﻪ ﺍﻣﺎﻣﺖ ﮐﻨﯽ ،ﺯﻣﯿﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻋﺪﻝ ﻭ ﺩﺍﺩ ﮊﺭ ﮔﺮﺩﺍﻧﯽ،ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﮎ ﺳﯿﺎﻩ ﻋﻘﻮﺑﺖ ﺑﻨﺸﺎﻧﯽ ﻭ ﺭﯾﺸﻪ ﯼ ﺣﻖ ﺳﺘﯿﺰﺍﻥ ﻭ ﻣﺴﺘﮑﺒﺮﺍﻥ ﻭ ﮔﺮﺩﻧﮑﺸﺎﻥ ﻭ ﺳﺘﻤﮕﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﺴﻮﺯﺍﻧﯽ. ﻭ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﮕﻮ:ﺍﻟﺤﻤﺪﻟﻠﻪ ﺭﺏ ﺍﻟﻌﺎﻟﻤﯿﻨﻮ
ﺧﺪﺍﯾﺎ!ﺯﺧﻢ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﺍﻟﺘﯿﺎﻡ ﻣﯽ ﭘﺬﯾﺮﺩ ﻭ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﺑﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﺗﻮ ﺯﺍﯾﻞ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ.
ﺗﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﺩﺭﺩ ﺭﺍ ﺩﺭﻣﺎﻥ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ،ﺗﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﺭﺍ ﺁﺳﺎﻥ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ.
ﺧﺪﺍﯾﺎ!ﺗﻨﻬﺎ ﺩﺭ ﺗﻮ ﺗﻮﺍﻥ ﯾﺎﺭﯼ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﺍﺯ ﺗﻮ ﯾﺎﺭﯼ ﻣﯽ ﺟﻮﯾﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺧﺪﺍﯼ ﺩﻧﯿﺎ ﻭ ﺁﺧﺮﺗﯽ.
ﭘﺲ ﺑﻪ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﺍﯾﻦ ﺑﻨﺪﻩ ﯼ ﻣﺒﺘﻼ ﯼ ﺩﺭﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﺕ ﺑﺮﺱ ﺍﯼ ﻓﺮﯾﺎﺩﺭﺱ!
……ادامه دارد به نقل ازکتاب چهره های ادبیات کودکان ونوجوانان ( سید مهدی شجاعی ) ،تالیف سید علی کاشفی خوانساری ،نشر روزگار ،چاپ اول ،1378
………….